อ่านอีกครั้ง ฟินอีกครั้ง
ถึงขนาดยอมซื้ออีกเล่มเพื่อเก็บปกใหม่เลยอ่ะ
(จริงๆคือฉบับอมรินทร์สันมันแหกแหวกครึ่งไปแล้ว)
เล่มนี้ชอบหลายช็อตมากๆ
ตั้งแต่
"มหัศจรรย์แมวอาละวาด"
"เอาหัวชนฝาให้สมองกระทบกระเทือน จะได้โง่ลงสักหน่อยได้ไหม"
"ไม่ได้ ว่าที่พ่อตาข้าเป็นฟีดาร์ เขาประกาศไว้นานแล้วว่าจะไม่พิจารณาลูกเขยที่ระดับต่ำกว่าเจ็ดสิบ" ตอบทันทีเลยด้วยนะ 555
"สัจธรรมของการเป็นแมวลาย"
ฮากับการถกเถียงกันของมาโอและลียา
ประทับใจกับจดหมายของรุสโซ
ที่โดยส่วนตัวมีความหลังคือย่อหน้านี้
ดีใจที่มาโอเจอคนที่พร้อมตอบคำถามเขาได้นะ
ในฐานะที่เป็นคนที่สงสัยทุกสิ่งทุกอย่างได้เหมือนกัน มันน่าดีใจมากเลยที่จะมีใครพร้อมตอบคำถามเรา
ในโลกนี้มีพ่อคนเดียวแหละที่ตอบเราได้ทุกอย่าง ตอบแบบที่ไม่เหมือนคนอื่นเขา พยายามอธิบายถึงเหตุและผลที่มันเป็น ไม่ใช่สักแต่จะให้ปลงว่ามันก็เป็นของมันแบบนี้ แต่พยายามจะอธิบายเหตุผล
แม้บางทีมันเป็นเหตุผลที่เป็นแค่คำตอบในความคิดเห็นของพ่อเท่านั้น แต่ก็ทำให้เราหายสงสัยได้ และเผื่อจะได้เป็นมุมมองให้เราไปต่อยอดคิดหาคำตอบเอาเองได้
คิดๆดูแล้วว่า หากแต่ก่อนพ่อเบื่อที่จะตอบคำถามเรา คงออกมาเป็นคนที่ขี้สงสัยอะไรน้อยกว่านี้ คงจะยอมๆช่างมันปล่อยประเด็นนั้นไป จนเลิกสงสัยสนใจอะไรๆในที่สุด
ไม่รู้เหมือนกันว่าแบบไหนจะดีกว่ากันนะ แต่เราก็ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้ ถึงเพื่อนจะเรียกว่าเป็นเจ้าหนูจำไมก็เหอะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น