คือดีงามมม
(ขอข้ามเรื่องย่อไป)
ตอนแรกนึกว่ามันต้องดราม่าเคล้าน้ำตา ชีวิตรันทด
แต่อี้เหรินเป่ยก็สามารถแทรกมุขมาให้ผ่อนคลายได้
พระเอกที่เค้าว่ากันว่าโรคจิต ก็ไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น
คือมันจิตจริงแหละ แต่รู้สึกว่านายเอกเอาอยู่ ตราบใดที่มีนายเอก ทุกอย่างจะไม่เป็นไร ทุกคนจะปลอดภัย 555
พูดเลยว่ามันเป็นเรื่องที่เดาพล็อตแกนหลักได้ ถ้ามาทางสายสุขนิยม ก็ควรจะทราบเลยว่า สุดท้ายแล้วองค์ชายที่ถูกเหยียดหยามต้องขึ้นมาผงาด
แต่ความสนุกมันอยู่ที่เรื่องราวในระหว่างนั้น เพราะชีวิตนายโดนหนักมากจริงๆ รันทดจริงๆ ไม่ใช่แต่ถูกเมินเฉยธรรมดา แต่กระทบถึงความเป็นอยู่ ชนิดที่ว่าถ้าไม่เจอนายเอก เจ้าพระเอกมันอาจจะอดตายไปแล้วจริงๆก็ได้
ส่วนนายเอกก็ผ่านสเปกตรงที่มีประโยชน์ ไม่ง่อย และมีความมาดแมนสูงมาก
ไม่ได้ถูกจับกดด้วยเหตุการณ์ใดเหตุการณ์นึงที่บังเอิญเกิดขึ้นซะอย่างงั้น แต่พ่ายแพ้ให้กับการวางแผนของพระเอกที่วางกลยุทธ์อย่างละเอียดทุกเม็ด ให้นายเอกจำยอมด้วยเหตุผลในที่สุด
แม้จะอยู่ด้วยกัน และเกื้อกูลกันมาจนจบเรื่อง จนท้ายที่สุดแล้วนายเอกก็ยังมีทางไป มีความฝัน และสิ่งที่อยากทำของตัวเอง ไม่จำเป็นที่จะต้องตัวติดกันเป็นปาท่องโก๋
เริ่มคิดแล้วว่าคาแรกเตอร์นายเอกที่ชอบนี่อาจมีนัยยะสื่อ role model ลึกๆในจิตใจของเราก็ได้ (ต้องยอมรับว่ายังอยู่ในเพศเมีย)
Status ปัจจุบันคือ เริ่มทำงานมาได้เกือบหกเดือนแล้ว และว้าวุ่นเกี่ยวกับสิ่งที่เรียกว่าความรักพอควร (ไม่จบไม่สิ้นสักที)
ตอนนี้กำลังเขียนบลอคด้วยความรู้สึกว่า เราอยู่ในความเงียบสงบมาก มันคงไม่มีใครเข้ามาอ่านหรอก เมื่อดูจากสถิติเอนทรี่ที่แล้วๆมา
ถือซะว่าบันทึกไว้ให้ตัวเองในอนาคตละกัน (เพราะฉะนั้นที่เขียนๆไปนี่สปอยไปบ้างก็ไม่ผิดใช่ไหม อิ)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น